Fanpage na Facebooku

niedziela, 12 listopada 2017

Lunatyczka i ćma




Kątem oka dostrzegam czerwone światełko komunikatora, zwiastujące nadejście nowej wiadomości.

– Lee, jesteś najbliżej… – Otto, skupiony na sprawdzaniu gnata, nawet nie podnosi wzroku.

Nie chce mi się… ale faktycznie jestem najbliżej. Patrzę błagalnie w stronę zawsze milczącego Johna. Jego wzrok mówi wszystko. Od niechcenia sięgam po prostokątne ustrojstwo. Wzdycham.

– Słuchamy, mandarynie – dobiega do mnie głos Johna. Czyli jednak jeszcze potrafi mówić.

Odchrząkuję donośnie, parodiując głos prezentera telewizyjnego.

– Dodatkowe rozkazy dla wszystkich członków grupy operacyjnej Tango cztery. Pod żadnym pozorem nie wchodzić na pokład anańskich statków i obiektów badawczych bez uprzedniej zgody centrali.

– Super. Za dziesięć minut dostaniemy informację, że bez zgody centrali nie wolno nam gmerać w ich gaciach – kwituje Otto.

Odruchowo zerkam na naszego gościa. Ile to już wymyśliliśmy dla niego przezwisk? Samuraj, Ostatni Mohikanin, Saladyn, Czyngis Chan… Kiedy mówiono nam na szkoleniu o Insektoidach, wyobrażałem sobie coś… podobnego do owada? Nie wiem, sześć nóg, żuwaczki, chociaż odwłok? Ten tutaj wygląda w zasadzie jak człowiek. W dodatku nosi na łbie czerwoną szmatę i koronę rodem z Miss World, a do tego jakby zbroję, która mi osobiście kojarzy się z Chinami, ale Otto twierdzi, że jest bardziej aztecka. No dobra, ma ogromne żółte oczy i czułki jak ćma, ale, szczerze, widziałem bardziej obco wyglądające cosplaye niż fizjonomia tego kosmity. Cholerna ewolucja zbieżna.

I te przeklęte komunikaty z centrali co minutę: To pierwsza taka misja w historii ludzkości. Nie spieprzcie tego. Nie dłubać w zębach bez zgody dowództwa…

– Cholera, gdzie ten tłumacz? – Otto zawsze świruje, kiedy nowy skoczy choćby na siku. W sumie wszyscy jesteśmy tym zmęczeni. Niby śmieszkujemy z centrali, ale każdy doskonale zna powagę sytuacji. I tak od dwóch miesięcy.

– Jestem, jestem. A nie można grzeczniej? Nazywam się Woo. – A oto i nasza świeżynka. Niestety pierwsze dwa tygodnie „kwarantanny”, kiedy był potulny jak baranek, minęły bezpowrotnie. Zwłaszcza, że gówniarz coraz lepiej zdaje sobie sprawę, że jesteśmy od niego uzależnieni jak systemy obronne od Internetu.

– Nie spinaj się – próbuję załagodzić sytuację – mówiłem ci już, że mamy w brygadzie taki zwyczaj, że po imieniu zwracamy się dopiero po pierwszej wspólnej akcji.

– Bo w pierwszej akcji młokosy zazwyczaj umierają. Nie spamiętalibyśmy tych wszystkich imion. – Na twarzy Otto gości szyderczy uśmiech.

– Młody – dodaję łagodnym tonem – naprawdę nie jest tak źle. Nie chcesz wiedzieć jak gadali na mnie przez pierwsze dwa miesiące.

– Hmm? Przecież Główny Grenadier brzmi całkiem nieźle.

– Taaa, tyle że wołali na mnie… Bumbuś. – Otto wybucha spazmatycznym śmiechem.

Odruchowo zerkam na kosmitę. Prawda jest taka, że cały czas chodzimy na palcach, bojąc się beknąć czy unikając jakichkolwiek gwałtownych ruchów, wszak nie ma do końca pewności, jak on to zinterpretuje… i wszystkim zaczyna nam już powoli odbijać.

„Samuraj” ignoruje nas. Wyciąga jakiś żółty rulon, rozwija go i coś na nim bazgrze. Tak, oni wciąż używają papieru…

– Tłumacz, co on robi? – pyta Otto rozbawionym głosem – maluje sobie pocztówkę, bo nie wynaleźli także aparatu? – Nowy spogląda przez chwilę w stronę insektoida.

– To wiersz Haki’ā. Używa Pisma Jedwabnego, by podkreślić powagę sytuacji. To… tam jest chyba coś o naszym sojuszu i pierwszej wspólnej akcji. Dla upamiętnienia tego wydarzenia.

– No mówiłem, że pocztówkę rysuje! – Otto znów dostaje głupawki. Uspokaja go dopiero karcące spojrzenie Johna.

– Młody? – pytam, ukradkiem śledząc Anaosa. Subtelne pociągnięcia pędzlem przywodzą na myśl japońską kaligrafię.

– Ta?

– Jak to jest, że oni nie znają głupiej maszyny do pisania, komputera, nawet, kurde, łyżki, ale mają być dla nas wsparciem w odbijaniu planety macierzystej?

– Cóż, ich technologia po prostu rozwijała się w inny sposób. To trochę jak Inkowie, niby nie znali koła czy gwoździa, ale ich architektura…

– Inkowie dostali od Hiszpanów tak, że pozbierali się dopiero po trzech tysiącach lat. Konkrety, młody, konkrety.

– Ech, po prostu to oni wynaleźli napęd protonowy, a nie my.

– O to, to. – Otto znów się uruchamia. – Widzisz, Lee. Kiedy nasi przodkowie wymyślali liczydła, łyżki, iPhony i inne niepotrzebne rzeczy, tamci siedzieli w jaskini i pracowali nad napędem protonowym!

Anaos podnosi wzrok. Gdy spoglądam głębiej w ogromne, migdałowate ślepia, dostrzegam maleńkie ommatidia. Błyskawicznie wskazujemy na tłumacza, tak jak uczyli nas w centrali.

– Idityunjā oh’nassā – artykułuje Anaos, prezentując garnitur małych, ostrych ząbków. Zerkamy na młodego.

– Eeee, napęd cząsteczko… protonowy. Tak powiedział.

– Cholera – wzdrygam się – on zaczyna łapać mandaryński. Jak zbystrzy się co gada Otto, będziemy mieli Wojnę Światów.

– Tak w kwestii filmów. – Na twarzy naszego niemieckiego kolegi gości szelmowski uśmiech. – Co lepiej byłoby mu puścić? Siedmiu Samurajów czy jakiś Bollywood?

– Mrówkę Z – kwituje John.



******



– Zbliżamy się do Ziemi. Przygotować się do rozpoczęcia operacji „Nowy Świt”. – Głos pani komandor zmysłowo sączy się z głośników. To znaczy, że cały skok nadprzestrzenny mamy już za sobą. I pomyśleć, że za dzieciaka bawiliśmy się, że powoduje on przeciążenia.

Za dużym, kilkunastometrowym oknem widnieje fioletowa planeta. Kolebka rodzaju ludzkiego… coś, co kiedyś zwaliśmy naszym domem. Ponoć kiedyś była, no, bardziej zielono-niebieska?

Anaos wstaje i podchodzi do okna. – Sīesiy etik’hanā. – mówi, wciąż wpatrując się w glob. – Ahhaeha’n ka’ndatayā. Tēa fada’ih’nlāt’h.

– Wasza ojczyzna – tłumaczy młody. – Niee… nie była fioletowa. To podróżu… to Lunatyczki.

– A wy wiecie, jak je zabić. Przetłumacz – dodaje John.



******



Jesteśmy na powierzchni. Faktycznie wszystko jest fioletowe, jakby posypane jakimś przeklętym pudrem. W tle zaś majaczą wysokie na setki metrów, kopulaste wieże. Witajcie w krainie Lunatyczek, dawniej Ziemia.

Zamykam hełm, poprawiam pancerz i chwytam oburącz to, co daje mi w tej robocie prawdziwe poczucie bezpieczeństwa: granatnik dalekozasięgowy IRK-231. Otto wtóruje mi, wyciągając podwójny karabin maszynowy TK-54. Tłumacz dostał generator osłon… mam nadzieję, że umie to obsługiwać. I jest jeszcze John ze swoją snajperką. Grupa operacyjna Tango-4, czas obudzić parę Lunatyczek.

– Rozkaz od centrali, pilne. – Ze słuchawek w hełmie rozbrzmiewa przyjemny głos. – Zadaniem waszego oddziału jest bezwarunkowa ochrona Anaosa. To absolutny priorytet.

Ma się rozumieć, pewnie zaraz wyciągnie jakiś kosmiczny laser i spali te zdziry na popiół. Po lewej stronie widzę chłopaków z grupy Alfa-5, zaprawionych weteranów walczących zawsze w pierwszej linii. Patrząc na ich giwery, zastanawiam się, czy nasz kosmita w ogóle się na coś przyda. Właśnie, ciekawe jak wygląda jego broń…

– Że co, do diaska!? – przesterowany głos Otto niemal rozsadza mi czaszkę.

– Nie drzyj się, zapomniałeś, że masz już nowy mikrofon?

– To zobacz co on przypina do pasa! – Ach, moje uszy!

Oniemiałem. Insektoid pieczołowicie poprawia dwa miecze, coś przypominającego szaszmiry. Serio? Miecze? To ma być broń na Lunatyczki?

Nawiązuję nowe połączenie głosowe.

– Tłumacz?

– Tak?

– Powiedz mi, że ten ufok nie będzie walczył z Lunatyczkami mieczami.

– Nie mam pojęcia, jak chce walczyć, to zupełnie odmienna, nieznana nam technologia. Pamiętasz, co mówiłem o Inkach? – Wyciszam rozmówcę. Pamiętam jedynie, że Inkowie dostali po rzyci aż ich było szkoda… a teraz to my mamy odgrywać ich rolę?

Wysoki pisk. A teraz szum w słuchawkach. Co z łącznością?

– Tango? Ktoś mnie słyszy?

Trzaski, znów pisk.

– Idzie. – Przez zakłócenia, grobowy głos Johna zabrzmiał, jakby mówiła sama śmierć.

Coś majaczy na horyzoncie. Jej turkusowa, smukła sylwetka staje się coraz bardziej widoczna na tle fioletowych pagórków. Zbliża się, zbliża się z cholerną szybkością. Ci, którzy przeżyli spotkanie z Lunatyczką, opowiadają w kółko o jednym obrazie, “Płonącej żyrafie” Salvadora Dali. I najgorsze jest to, że ona faktycznie wygląda jak to coś na pierwszym planie dzieła artysty. Smukła kobieta bez twarzy, która zdaje się lewitować nad ziemią… i jest coraz bliżej.

Rakieterzy z Alfa-5 wybiegają naprzód. W stronę Lunatyczki mknie kilkadziesiąt wstęg – najnowsze ładunki zapalające. To będzie wielka dziura w ziemi. Zaraz… co? To przez nią przelatuje! Wszyscy otwierają ogień, dołącza do nich Otto ze swoją podwójną giwerą. Wszystko na nic! Jest coraz bliżej.

Znów głośne zakłócenia. Na szczęście bardzo krótkie. Powraca pełna łączność. Co ten cholerny Anaos robi? Wychodzi kilka kroków przed nas, stoi. Tłumacz! Powiedz mu, żeby…

– Tango cztery, utrzymać pozycję. Pod żadnym pozorem nie zmieniać lokalizacji! – grzmi komunikat od jakiegoś goryla z bazy. Ja chcę panią komandor!

Lunatyczka wykonuje nagły zryw do przodu, chwytając oburącz jednego z rakieterów. Ona go… całuje? Tak to by wyglądało, gdyby miała usta. Turkusowa istota zdaje się przyssana swoją „twarzą” bezpośrednio to głowy ofiary, zupełnie jakby przeniknęła przez hełm. Żołnierzem targają drgawki, reszta przerzuciła się na karabiny i strzela jak oszalała. Wszystko na nic. A przeklęty insektoid stoi, nawet nie drgnie!

Chłopaki z Alfa-5 przyjmują szyk defensywny. Lunatyczka oddala się, ale zdaje się przymierzać do drugiego podejścia. Facet od pocałunku leży, poruszając bezładnie kończynami. O tych, którzy doznali „zbliżenia” mówi się, że utracili duszę… cokolwiek to znaczy.

Anaos robi kilka kroków naprzód. Wreszcie! Niech nawet walczy tym swoim mieczem, ale niech coś zrobi! Co? Że co? Wyciąga wachlarz!?

– Lee, powiedz mi, że mam omamy!

– Otto, przestań się drzeć, bo mi głowę rozsadzisz. Tak, widzę.

Insektoid unosi wachlarz. Wygląda trochę jak gejsza. Wykonuje zamaszyste ruchy kojarzące się z Tai-Chi. Koturny jego sandałów zaczynają tlić się żółtym światłem, każdemu stąpnięciu zaczyna towarzyszyć dzwoniący dźwięk. Taniec zyskuje na dynamice. Wciąż zachowuje orientalny charakter, lecz teraz coraz bliżej mu do harców Irokezów czy innych Siuksów.

Lunatyczka naciera na Anaosa. Jego taniec staje się coraz bardziej chaotyczny, jakby miotał nim silny wiatr. Zatrzymuje się. Stoi z otwartym wachlarzem i czeka.

– Tu centrala, utrzymać pozycje za wszelką cenę! – Ile razy nam to jeszcze powtórzą?

– Chłopaki, czy to normalne? – pyta młody.

– Tłumacz? To ty nam powiedz, co odwala ten twój ufok.

– Eee, chodzi mi o nasz statek.

Oglądam się za siebie. Czerwony ogień silnika powoduje niemałą kurzawę fioletowego pyłu.

– Oni odlatują! Bez nas! I rakieterzy z Alfa pięć też gdzieś zniknęli! – Przesterowany głos Otto zagłusza wszystko inne.

Lunatyczka jest tuż przed nami. Nasz kosmita chwieje się lekko, wygląda jak pijany. Jest w transie? Turkusowa istota wpija się w Anaosa. Już po nas… Zaraz! Ten łapie ją w pasie. Lunatyczka wyrywa się, jednak wygląda na bezsilną. Jej ciałem zaczynają targać drgawki.

– Trafiła kosa… – komentuje John.

Anaos przechyla Lunatyczkę do tyłu, jak podczas tanga. Jego usta wciąż stykają się z… miejscem, gdzie teoretycznie powinny być jej wargi. Ciało turkusowej istoty zaczyna pokrywać się siateczką pęknięć, z których wydobywa się żółte światło. Moje uszy przeszywa straszliwy pisk, gorszy niż przestery Otto.

– Haha! Let me be your valentine! – No dobra, na równi z przesterami Otto.

Ciało Lunatyczki eksploduje niczym nadmuchana foliowa torba. Wszędzie pełno drobnych, turkusowych kawałków, które zdają się naelektryzowane. Anaos upada na kolana.

– Tu centrala, jak mnie słychać? – Pani komandor! Nareszcie!

– Tu Tango cztery, statek…

– Otrzymujecie zezwolenie w kwestii wejścia na pokład anańskiego fraktowca Watirawayralāt’h.

Tłumacz podbiega do kosmity, pomaga mu wstać. Ten wygląda na nieco osłabionego, ale poza tym chyba nic mu nie jest. Tygrys normalnie… Podbiegam do nich.

– Co to znaczy to watira-cośtam? – pytam.

– Siejący wiatr? Wietrzny siewca? Coś w ten deseń – odpowiada młody.

– Sun. – Anaos wskazuje przed siebie. Po dłuższej chwili zauważam, że coś wisi niemal tuż przed nami. Skubane ufoki, niezłe mają pole maskujące. Ciekawe jak wygląda ich statek, pewnie coś rodem z tego najnowszego filmu o androidach.

– Co oni sobie, do jasnej cholery, myślą!? – Otto nie można pomylić z nikim innym. – Wysyłają nas na planetę Lunatyczek, nic nie mówią, potem nas zostawiają, teraz znowu coś. Czy nie można było od początku powiedzieć, jaki jest plan?

– Gdybyś naprawdę znał plan centrali, w życiu nie zszedłbyś z pokładu – sarka John.

Osłona statku kosmicznego zanika. Wygląda to tak, jakby spływała z niego rtęć, którą wcześniej został polany. Przed nami wisi coś, co przypomina… czerwono-złotą galerę. Powoli zaczynam się przyzwyczajać.

– Rozumiem, że puszczą nam teraz z góry linę – skomentował Otto, o dziwo, ściszonym głosem.

– Inkowie…

– Zamknij się!

Na horyzoncie majaczą turkusowe sylwetki. To Lunatyczki upominają się o swoją siostrę. Słyszę dziwne zawodzenie, jest w nim nuta żalu, ale przede wszystkim furia.

Ruszamy w stronę statku. Przód kadłuba zakończony rzeźbionym, pierzastym wężem, z tyłu coś na kształt pawiego ogona. Nawet wiosła są! Tylko żagla brakuje. Ze złotego dziobu wystrzeliwuje w naszą stronę wiązka równie złotego światła. Promień ściągający? Czyżby chociaż jedna rzecz będzie jak w filmie?

Anaos wyjmuje jakiś… bębenek. Coś o kształcie puszki po kawie. Uderza palcami w różne miejsca, generując sporą gamę dźwięków: od dzwonienia po tony typowe dla starej patelni.

– Tłumacz, co on robi? – pytam.

– Przedstawia się, wygrywa swoistą melodię. Chyba coś jak nasze hasła.

Cokolwiek wyprawia, nie nazwałbym tego melodią. Choć bardzo się staram, nie jestem w stanie wychwycić żadnego rytmu. Brzmi to raczej tak, jakby walił na oślep w losowo wybrane części bębna. Zaczynam tęsknić za niemieckim techno, którym zawsze raczy nas Otto. Snop światła zmienia barwę na zieloną. Chyba…

– Eee, że jak? – pytam mimowolnie, choć doskonale wiem co się stało. Jesteśmy w środku. Czyli jednak promień ściągający.

Wystrój kojarzy mi się nieco z burdelem: dużo czerwieni, na ścianach jakieś tkaniny. Pod sufitem coś, co przypomina lampiony, do tego masa koralików i frędzelków. Wszystko w tonacji złoto-czerwonej plus nieco fioletu. Normalnie chiński nowy rok.

Anaos pokazuje gestem, żebyśmy poszli za nim. Mijamy pokryte ornamentem, łukowate drzwi i trafiamy do salki z dużymi poduchami. Tylko sziszy brakuje. Siadamy, zachęceni gestem kosmity. Przed nami widnieje, chyba, schowana pod złotym daszkiem szyba. Za nią widzę coś, co zdaje się kokpitem. Na zdobionym dywanie siedzi trzech Anaosów. Wyglądają właściwie jak nasz, ale mają dodatkowo jakieś szaliki. Przed nimi dostrzegam, o dziwo, kokpit. Co prawda nie ma tam lampek ani, o zgrozo, komputerów, ale jest chociaż szyba. Chociaż coś jest tutaj normalne.

– To kapłani – wyjaśnia tłumacz.

Patrząc na obraz zza szyby, opuszczamy właśnie planetę i wchodzimy w przestrzeń kosmiczną. Centrala milczy, czyli mamy nic nie robić i czekać na dalsze rozkazy. Dostrzegam w oknie kilka wiosłopodobnych struktur, które widziałem wcześniej. Końce rozszerzyły się tak, że przypominają teraz napięte płetwy. Wygląda na to, że to… baterie słoneczne. W każdym razie lecimy. Statek nie ma żadnych silników ani nawet wspomnianego żagla, ale lecimy. I to nawet do przodu. Jest dobrze. Zaraz… w oddali pojawiają się jakby falujące prześcieradła. To „statki” Lunatyczek!

– Sat’hayā Yarī – mówi jeden z kapłanów. Jego głos jest doskonale słyszalny, pomimo, że są stosunkowo daleko i w dodatku za szybą. Drugi, siedzący obok, zaczyna wygrywać coś na bębnie, podobnym do tego, na którym grał nasz „Samuraj”.

– Tłumacz?

– Świetlista Włócznia. Nie mam pojęcia co to może oznaczać, zapewne to jakiś frazeologizm.

– Oby – Otto stuka palcami w kolano – czekam na superkosmiczny laser, który powywraca te skarpety Lunatyczek na lewą stronę.

Coś zaczyna się dziać przy złotym wężu na dziobie. W jego pysku kumuluje się żółte światło. Czyżby kosmiczny laser? Oby się szybko naładował. Statków Lunatyczek jest coraz więcej, a nasz „holender”, z tego co widzę, nie zamierza uciekać.

Słyszę głośne syknięcie. Z pyska złotego gada wysunęła się… świetlista włócznia. Taka czterometrowa i wyglądająca jak zrobiona z czystej plazmy. Chcesz latających spodków i laserów? Poczytaj science-fiction. Tutaj jest prawdziwe życie, kosmici latają na galerach i walczą wachlarzami oraz złotymi pikami.

Wróg rozpoczyna ostrzał. W naszą stronę lecą setki turkusowych kropel wielkości, jeśli dobrze widzę, człowieka. Zupełnie jakby Lunatyczki strzelały kisielem.

– Kiedy jeden z naszych statków dostał z takiego czegoś, dosłownie odwrócił się na lewą stronę. Z załogą i ich skórami włącznie – odzywa się John. Czyżby Otto miał zadatki na proroka?

Tutaj jednak nikt, poza nami, nie wygląda na zdenerwowanego. Nasz Anaos siedzi i popija coś z małej czarki, siorbiąc przy tym niemiłosiernie. Wskazuje gestem na naczynia stojące tuż przy nas na niskim stole. Jakoś wcześniej tego nie zauważyłem.

– Tego, chyba nie powinniśmy odmawiać – mówi powoli tłumacz.

– W porządku. Ty pierwszy – odzywa się John.

– Dobra, raczej nie podali nam kwasu. Ta akcja była organizowana pięć lat. – Chwytam czarkę, żeby dodać młodemu otuchy. Trzymam oburącz, naśladując kosmitę i pociągam łyk. Hmm, ciepła woda. Nie gorąca, tylko ciepła. Dopiero po chwili wyczuwam coś przypominającego zieloną herbatę z miętą. Kurczę, taką lurę piłem ostatni raz w akademiku na studiach, kiedy zalewało się każdą torebkę po cztery razy.

– To chyba Zioła Wiatru – komentuje tłumacz. – Okazują gościnność zupełnie jak my, Chińczycy.

– Rozumiem, że jesteście wzruszeni – wtrąca się Otto – ale nazwa tego napitku nie wróży niczego dobrego.

Wzdrygam się. Pociski Lunatyczek są tuż przed nami. Cholera, przez chwilę naprawdę zapomniałem o całej sytuacji. Może te ich ziółka wcale nie są takie słabe. Czuję też dziwny spokój i poczucie bezpieczeństwa. Nie chcę wiedzieć, czym jest ten dziwny napój, ale wypijam kolejny łyk. Przecież strzeże nas świecąca włócznia, co może pójść nie tak?

Pociski są tuż przy statku. Rozpływają się, po czym zostają ściągane przez tę dziwaczną pikę. Zupełnie jakby akumulowała ich energię. Lanca staje się coraz dłuższa.

– Mam głupie skojarzania – kwituje Otto.

Pocisków jest coraz więcej i więcej. Nasza włócznia wydłuża się do niebotycznych rozmiarów. Jej deltoidalny grot zniknął mi z pola widzenia, widzę tylko długaśny, świecący promień. Czyżby jednak super laser?

Kapłan zmienia wygrywaną melodię na bardziej dynamiczną. Jest równie nieskładna jak poprzednie, ale tempo uderzeń wyraźnie wzrasta. Dołącza do niego drugi, grając na fleciku. Ciekawe, czy za ścianą czekają już puzony.

Włócznia zaczyna dziko poruszać się. Jest całkowicie sztywna, a jednocześnie zmienia położenie tak szybko, że nie jestem w stanie dokładnie śledzić jej ruchów. Nie wiem, jak długa jest w tej chwili, ale otaczające nas statki, których teraz są setki, zaczynają rozrywać się na strzępy, podobnie jak wcześniej ginęła Lunatyczka. Mija kilka chwil. Znów jest bezpiecznie, w dodatku wszędzie pełno „konfetti”.

– Sat’hayā yarī, Sēasiy zinan’īh sinahdinā – wyraźnie zadowolony Anaos głośno upija kolejny łyk napoju.

– Eee, świetlista włócznia, nasza najnowsza wie… technologia – tłumaczy młody.

– Słuchajcie, to co teraz grają, to jakby Devil Drums, co nie?

– Otto, nikt nie kojarzy twojej muzyki, daj spokój.

– Woo. – John patrzy krytycznie na czarkę, sięgając drugą ręką do kieszeni.

– Jak mnie nazwałeś? – Młody wygląda na zaskoczonego.

– Przeżyliśmy dzięki ich wiedzy i technologii. Czas się odwdzięczyć. Woo, przetłumacz – John wyciąga powoli srebrną część zastawy – przetłumacz: to, jest, łyż-ka.

– Eeee, Tāe Ahsat’hayalat’ha’nassā*?





* – w wolnym tłumaczeniu: przedmiot-do-jedzenia-używany-przez-barbarzyńców.





ARHIZ


Link do opowiadania na Fantastyka.pl
Link do obrazka na Deviantart

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz